Vervolg beklimming Aconcagua
Donderdag 26 februari 2004
| Omdat het langzame tempo van Erik en het tijdverlies van zijn vertrek ervoor zorgt dat we het volgende kamp niet voor het invallen van de duisternis kunnen bereiken, besluiten we om terug te gaan naar Nido de Condores en daar de nacht door te brengen. Zo kunnen we morgen in ��n keer doorlopen naar Camp Berlin, waar de hoogst gelegen berghut ter wereld zich bevindt. Jammer want het was vandaag schitterend weer. 's-Nachts krijgt Ren� opnieuw last van rillerigheid waardoor hij weer niet kan slapen. Dat is al de tweede achtereenvolgende nacht dat hij hier last van heeft. |  |
|
Desondanks bereiken we de volgende dag Camp Berlin, de laatste stopplaats op weg naar de top. Hier maakt een twintigtal klimmers zich op om vannacht om middernacht op weg te gaan naar het hoogste punt van het Amerikaanse continent. |
| Als we midden in de nacht wakker gemaakt worden door Juan, blijkt er iets ernstig mis te zijn met Ren�. Hij ligt helemaal te shaken in zijn slaapzak en reageert niet op aanspreken. Hij bibbert helemaal en is volgens Juan onderkoeld. Om hem warm te krijgen, stoppen we flessen met warm water in zijn slaapzak en bedekken deze met jassen en fleeces. Als dit ook niet blijkt te helpen, haalt Laura een injectiespuit tevoorschijn en prikt deze zonder veel omhaal in de billen van Ren�. Hier komt hij van bij bewustzijn. Het is echter onmiddellijk duidelijk dat hij absoluut niet in staat is om een toppoging te wagen. Het enige besluit wat genomen kan worden, is teruggaan. |  |
|
Ren� wordt bij het eerste ochtendlicht vastgebonden tussen twee dragers en zo naar het basiskamp teruggebracht. Na een tocht van vele uren zien we om 15.00 het basiskamp onder ons opdoemen. Ren� is een aantal keren gevallen, uitgegleden, gestopt maar heeft het met de moed der wanhoop toch gehaald. Het laatste stukje afdalen valt mee en dan arriveren we uitgeput in het basiskamp.Hier worden we door Jos� en Erik ontvangen met warme thee. De vreugde van het weerzien overheerst in eerste instantie, maar na verloop van tijd balen we alledrie verschrikkelijk dat we het niet hebben gered. |
| Gezien het beperkte tijdsbestek kunnen we niet langer in het basiskamp blijven om te herstellen, want de gids moet snel weer terug naar Mendoza om een volgende groep klanten op te halen. Zo strandt onze Aconcagua-expeditie in het zicht van de haven. De terugtocht naar Mendoza verloopt in mineur. In Mendoza hebben we nog een leuke avond waar we samen met twee Amerikaanse vrienden bijzonder lekker eten en bijzonder veel drinken, om de teleurstelling te verwerken. Op naar volgende avonturen! |  |